Mist, tijd, etsen, een lied en een boek

Lieve lezer,
 
Is het bij jou ook zo mistig? 

Ik was bij de waterkant en maakte met mijn camera deze foto. Het was al aan het schemeren. De instellingen stonden verkeerd, maar daardoor vind ik het juist wel weer een interessant beeld. 

In de mist dacht ik na over tijd. Ik ben nu 42, maar van binnen voel ik mij vaak nog jonger. Soms begin 30, soms 17. Eigenlijk zijn we alle leeftijden die we geweest zijn inéén, dacht ik toen. Met alle ervaringen die we hebben opgedaan.

Heb jij dat ook, dat je je af en toe jonger voelt dan je bent? Of misschien voel je je juist wel ouder? 
 
Iets heel anders, ik ben afgelopen week bezig geweest met het klaarmaken van etsplaten. Dat is nog een heel werk! De zinkplaat snijden, bijvijlen. De plaatjes schuren, ik maak er gelijk een aantal klaar. Eerst met grof schuurpapier, daarna steeds fijner. Dan nog met brasso, daarna ontvetten en pas dan kan de etsgrond er op waar ik straks in kan gaan tekenen (‘krassen’).

Vervolgens moet die tekening worden ingebeten, maar daar vertel ik misschien wel een andere keer over. Dat is namelijk ook weer een verhaal apart.
 
Anyway. Waar ik je eigenlijk voor schrijf, is omdat ik zo’n prachtig lied tegenkwam. Perfect voor bij deze mistige dagen: https://open.spotify.com/track/1v589nlC702dF0I1IxyUwc?si=b21e00510fd84dbe

En nu ik toch bezig ben, dit vond ik een fantastisch boek: Oroppa. Van Safae el Khannoussi. Totaal origineel en heel goed geschreven. 

Overigens kan ik deze weken ook goed genieten van Winter Vol Liefde. Heerlijk. Noem het een Guilty pleasure, waar ik mij niet Guilty over voel, haha! 
 
Ik weet niet, ik had gewoon zin om je te schrijven denk ik. Soms zijn er van die dagen. Dan is er zo veel moois, te veel moois om niet te delen. Ik hoop dat het je goed gaat, en dat januari zacht voor je is. 

Warme groet, 
Marije