Wanneer kunst redt
Lieve lezer,
Ik geloof dat kunst soms kan redden. Dat je een woord of een beeld tegenkomt op het juiste moment. Dat het je raakt, troost of hoop geeft, waardoor het leven weer gaat stromen. Het is dan alsof iets je vanuit waar je ook bent het leven weer intrekt. Iets wat zo mooi is, nee beter gezegd: iets wat zo écht is dat je voelt en weet: ‘ja, dat is het’ of ‘zo kan het’.
Ik probeer maar wat woorden te vinden voor iets wat ik moeilijk onder woorden te brengen vind. Maar ik hoop dat je het begrijpt of het misschien wel herkent? Dat er momenten kunnen zijn dat je denkt: ik kan niet meer of ik weet het even niet meer. En dat er vanuit een onverwachte hoek iets je toekomt, waardoor er weer een pad ontstaat waarop je verder kunt reizen.
Ik had dat bijvoorbeeld met het gedicht Wild Geese, van Mary Oliver. Zo prachtig! Ik had het ook bij een Rothko schilderij, toen ik in Berlijn was. Ik wilde niet meer weg. De opluchting, de verwondering en verrukking over dat zoiets bestaat!
Deze twee voorbeelden komen zo bij mij op, maar er zijn er nog veel meer. Telkens weer het leven dat verrijkt verder gaat. Herken je dit, lieve lezer? Heb jij ook zo van die woorden of beelden die jou hebben getroffen, opgevangen en verder geholpen?
Misschien ben ik daarom ook wel gaan maken. Om iets door te geven, op die manier. Even los van het feit dat creëren inmiddels net zo voelt als eten, drinken, slapen. Iets wat gewoon moét gebeuren. Maar daarnaast zeker ook dat andere. Omdat je weet wat anderen aan jou gegeven hebben en dat je die dank wil voortleven.
Verder is er eigenlijk niet zo veel nieuws. Er zijn wel wat dingen waar ik mee bezig ben, maar daar kan ik nu nog niet zo veel over zeggen, want die zijn in ontwikkeling. Ik probeer sowieso niet te veel potjes tegelijk op het vuur te zetten. Dat is een van mijn valkuilen, omdat ik zo veel dingen leuk vind. Maar ik weet inmiddels dat als er iets op het vuur wordt gezet er ook iets af moet. Ik heb zelfs een briefje op mijn bureau met daarop “Niet te veel potjes op het vuur”! Tot nu toe lukt het mij aardig.
Ik hoop dat het jou goed gaat, lieve lezer, in deze wintermaanden. Zorg goed voor jezelf. Zeker ook met alles wat er in de wereld gaande is. Nog even en de lentemaand maart begint. Tot die tijd een warme groet van mij en ik stuur je hierbij het gedicht van Mary Oliver.
Ps, nog meer mooie dingen:
“Het niet-controle-hebben, dat ís wat in essentie openbaring wordt”. Luister dit prachtige interview met Lita Cabellut, een van oorsprong Spaanse kunstenares. https://open.spotify.com/episode/6MTYo0CpMMhVLCPW4XvQJc?si=7e515eceeb9f441b Veel pareltjes. Het interview is alweer een paar jaartjes oud, maar nog even interessant!
Dit boek. “Er stromen rivieren in de lucht” (of lees het engelse origineel: “There are rivers in the sky”) van Elif Shafak. Hier en daar een vertellijn die een beetje uit de bocht vliegt, maar verder zo mooi. Ook veel te leren hier. Over het Gilgamesj epos, een van de oudste literaire werken die we kennen, over de Jezidi, over het geheugen van water, en nog veel meer. Echt een aanrader!
De docu “Will & Harper”, nu te zien op Netflix. Komiek Will Ferrell maakt samen met goede vriendin Harper Steele een roadtrip, die sinds kort zich identificeert als transvrouw. Aangrijpend, eerlijk, rauw en ook grappig. Met alles wat er nu onder Trump gebeurt misschien nog wel des te belangrijker dat deze film er is.