Maanden geleden kreeg ik deze
ikoon toegestuurd door een lief iemand.
Het heet de moeder Gods van de tederheid.
Wanneer ik ernaar kijk
hoop ik dat het mij zacht houdt
en gericht op deze tederheid te midden
van prikkels en stemmen en debatten.

In augustus 2005 ben ik te gast bij de kloostergemeenschap in Taize en daarmee getuige van de moord op broeder Roger, de prior.
Het klooster, jaarlijks toevluchtsoord voor duizenden jongeren, is ook in die weken drukbezocht. Afgeladen vol zit de kerk als plotseling een geluid door de ruimte gaat dat ik daarvoor en, gelukkig, daarna nooit meer zo zou horen.

In het laatste zonlicht
laat ik mijn hoofd hangen
open mijn handen
en buig me voorover
als in een gebed.
En in mijn vallen
ben Jij daar
streelt mijn aarzelingen
laat mij mens zijn.
En als
zachtheid een kleur zou hebben
zo baad ik in genadig licht
zo komt iets wat onzegbaar is dichtbij
en
vult mij met de woorden:
het komt goed.

Tedere genade. Het zijn woorden die ik ergens lees of hoor, ik weet het al niet eens meer precies waar. Ik schrijf ze op en lees ze vandaag weer. Ja, zo voelt het. Woorden die weergeven wat nu al een tijdje bij me is. Christus dichtbij. Ik vind het nog steeds vreemd om het zo te zeggen. Een verdiepende geloofservaring, zou je het zo kunnen noemen? 

Nieuwe ochtend.
Wek jezelf voor zonsopgang.
Stap in de wereld van nevel en stilte.
Laat je ogen wennen aan de schemer.

Vogels fluiten hun lied
zoals altijd
zoals nooit tevoren.
Wind waait vol belofte.

Ik geloof dat kunst soms kan redden. Dat je een woord of een beeld tegenkomt op het juiste moment. Dat het je raakt, troost of hoop geeft, waardoor het leven weer gaat stromen. Het is dan alsof iets je vanuit waar je ook bent het leven weer intrekt. Iets wat zo mooi is, nee beter gezegd: iets wat zo écht is dat je voelt en weet: ‘ja, dat is het’ of ‘zo kan het’. 

Is het bij jou ook zo mistig? 

Ik was bij de waterkant en maakte met mijn camera deze foto. Het was al aan het schemeren. De instellingen stonden verkeerd, maar daardoor vind ik het juist wel weer een interessant beeld. 

Ik wil je graag schrijven over afgelopen weekend, maar ik weet niet zo goed waar en hoe te beginnen. Ik zou kunnen vertellen dat ik in zand en zacht mos heb gezeten. In bos en wind en zon. Ik heb gesleept met takken en verzamelde schelpen en veren. Ik werkte hard, zonder daar iets te merken. Ik sliep 's nachts zoals ik in tijden niet heb geslapen. 

In de trein snift de helft van de mensen, zakdoekjes in de aanslag. ’s Ochtends zijn er wolkjes adem, strakblauwe lucht, het is volop herfst.
 
Gisteravond raapte ik walnoten in de tuin. Veel dit jaar. De schillen kleuren donkerbruin, stroperig om de noot heen, als ze een tijdje hebben gelegen. 

Dat de dagen kort zijn en de nachten lang kan een uitnodiging zijn om wat meer naar binnen te keren. Het donker als een cocon van verwachting.