Tedere genade. Het zijn woorden die ik ergens lees of hoor, ik weet het al niet eens meer precies waar. Ik schrijf ze op en lees ze vandaag weer. Ja, zo voelt het. Woorden die weergeven wat nu al een tijdje bij me is. Christus dichtbij. Ik vind het nog steeds vreemd om het zo te zeggen. Een verdiepende geloofservaring, zou je het zo kunnen noemen? 

Ik heb (of ben?) een zoekende en nieuwsgierige ziel. Inmiddels kan ik mij steeds wat beter neerleggen daarbij, dat ik een zoeker ben. Ik zie het terugkomen in mijn werk en in mijn kunst. Ik zoek woorden en beelden en reik naar wat zich van binnen laat voelen. Als die woorden of beelden raken, ervaar ik een gevoel van voldoening. Of thuiskomen. Ik ben een zoeker die af en toe vind. Of misschien word ik wel gevonden? 

Nieuwe ochtend.
Wek jezelf voor zonsopgang.
Stap in de wereld van nevel en stilte.
Laat je ogen wennen aan de schemer.

Vogels fluiten hun lied
zoals altijd
zoals nooit tevoren.
Wind waait vol belofte.

Ik geloof dat kunst soms kan redden. Dat je een woord of een beeld tegenkomt op het juiste moment. Dat het je raakt, troost of hoop geeft, waardoor het leven weer gaat stromen. Het is dan alsof iets je vanuit waar je ook bent het leven weer intrekt. Iets wat zo mooi is, nee beter gezegd: iets wat zo écht is dat je voelt en weet: ‘ja, dat is het’ of ‘zo kan het’. 

Is het bij jou ook zo mistig? 

Ik was bij de waterkant en maakte met mijn camera deze foto. Het was al aan het schemeren. De instellingen stonden verkeerd, maar daardoor vind ik het juist wel weer een interessant beeld. 

Ik wil je graag schrijven over afgelopen weekend, maar ik weet niet zo goed waar en hoe te beginnen. Ik zou kunnen vertellen dat ik in zand en zacht mos heb gezeten. In bos en wind en zon. Ik heb gesleept met takken en verzamelde schelpen en veren. Ik werkte hard, zonder daar iets te merken. Ik sliep 's nachts zoals ik in tijden niet heb geslapen. 

In de trein snift de helft van de mensen, zakdoekjes in de aanslag. ’s Ochtends zijn er wolkjes adem, strakblauwe lucht, het is volop herfst.
 
Gisteravond raapte ik walnoten in de tuin. Veel dit jaar. De schillen kleuren donkerbruin, stroperig om de noot heen, als ze een tijdje hebben gelegen. 

Dat de dagen kort zijn en de nachten lang kan een uitnodiging zijn om wat meer naar binnen te keren. Het donker als een cocon van verwachting.