Een hart dat zich overal opent

Maanden geleden kreeg ik deze
ikoon toegestuurd door een lief iemand.
Het heet de moeder Gods van de tederheid.
Wanneer ik ernaar kijk
hoop ik dat het mij zacht houdt
en gericht op deze tederheid te midden
van prikkels en stemmen en debatten.
Het herinnert mij aan de ervaring dat ik ergens
diep van binnen weet (en steeds weer vergeet)
dat het grootse zit in het kleine.
En dat niets wat in die Liefde gebeurt, verloren gaat.
Dat is wat ik ten diepste ervaar in de ‘omgekeerde’ wereld
van God.
In het allerkleinste zit het allergrootste.
Elk klein liefdesgebaar en elk klein liefdeswoord doen ertoe.
Tenminste, dat geloof ik.
En als ik het even niet kan geloven,
geloof ik dat er ergens op de wereld vast wel iemand is die
het op dat moment wel gelooft
en het even voor me overneemt.
Ik merk dat
gaandeweg mijn hart meer dan hart wordt.
Een manier van kennen, die ik niet kende.
Hart wordt oog, om te zien
Hart wordt oor, om te horen
Hart wordt mond, voor een woordeloos spreken
Hart wordt het gehele lichaam
en lichaam wordt één groot
bonkend ziend, luisterend, sprekend hart.
Een hart dat zich overal opent.